Tym razem pokażę parę fotek z pieszych wycieczek – czyli nie zawsze trzeba godzinami czatować żeby cokolwiek sfocić 😉 Co prawda w większości są to jedynie zdjęcia dokumentalne. Ostatnio zacząłem sosnówką spod karmnika – niech teraz będzie taka z lasu. Była kompletnie niepłochliwa, przysiadała metr ode mnie, niestety trudne warunki oświetleniowe i brak statywu poskutkowały brakiem zdjęć. W tym samym zagajniku żerowało też ok. 15 czubatek – te jednak były czujne i nie dały się podejść na sensowną odległość.
Jak to zwykle bywa, w lesie nie mogło zabraknąć i pełzacza leśnego.
Zdecydowanie więcej uwagi tego dnia poświęciłem jednak innemu ptakowi. Usłyszałem 2 odzywające się dzięcioły czarne, zacząłem więc je podchodzić. Jednak ten największy z polskich dzięciołów jest ptakiem bardzo czujnym – spłoszyłem go zanim w ogóle dałby się obserwować na czystej pozycji (czyli nie przez tysiąc cienkich i grubszych gałązek). Podchodząc tego dużego ptaka, spłoszyłem też o wiele większego, o którym, siedzącym gdzieś wysoko, w inny sposób raczej bym się nie dowiedział. Bezgłośny przelot nad głową tego dużego ptaka z bardzo szerokimi skrzydłami zaskoczył mnie, ale też niebywale ucieszył. Od pewnego czasu bowiem szukam sów – to wypluwek, to znów prowadząc nasłuch nocą – a to był puszczyk uralski! Na dodatek dał się obserwować w dzień. Jak dla mnie – niesamowite przeżycie. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy.
Jednak nie samym lasem człowiek żyje. Dużo czasu spędzam w Dolinie Dolnego Sanu, gdzie przez ostatni miesiąc obserwowałem m.in. ogorzałkę, podgorzałkę, czernicę, karolinkę, bieliki – na rzece, a w zadrzewieniach i niedużych lasach np. dzięcioła zielonosiwego i białoszyjego. Ze zdjęciami tych ciekawych gatunków jest u mnie kiepsko, a raczej wcale nie jest, więc muszę ratować się pospolitymi ptakami, jak ta nurogęś 😉
Fotograficznie najlepiej poszło mi ostatnio z raniuszkami. Bez maskowania, ale za to ze statywem (po spotkaniu z uralem nie rozstaję się z nim :-D) przyczaiłem się na nie, a te nie krępując się zbytnio moją obecnością, spokojnie żerowały. Przy okazji dwóch zdjęć raniuszków zwrócę uwagę na upierzenie głowy.
Powyższy osobnik ma ciemną brew (choć nie czysto czarną, więc może nie jest to najlepszy, czysty przykład), co świadczy o jego pochodzeniu z populacji centralno-europejskiej (Aegithalos caudatus europaeus). Za to poniższy z czysto białą głową jest zapewne przybyszem z północnej Europy (Aegithalos caudatus caudatus) 🙂
No starczy tego wymądrzania na dziś 😉 Do zobaczenia w, mam nadzieję, bardziej wiosennym klimacie.